De eerste kliniek

Daar reden we dan, onderweg naar de kliniek. Nog steeds is alles erg onduidelijk voor mij. Mijn koffer met spulletjes en wat tassen liggen in de kofferbak van onze auto. Ik was pas 17 en terwijl iedereen alles heel klein zag, zag ik alles heel groot. Zo ook het terrein waar we arriveerde. Veel gras, veel gebouwen. Elk gebouw had een letter. Geen huisnummer, maar een letter. Elke afdeling had zijn eigen nummer.

Er waren afdelingen die helemaal gesloten waren. Dat betekend eigenlijk dat je niet naar buiten kon, enkel in een gesloten binnentuin. Verder had je open afdelingen en deeltijd afdelingen. Bij die deeltijd afdelingen was je er alleen overdags. Ook was er een grote binnentuin met schommels en andere klimtoestellen. Verder was er op het terrein een school, een activiteitengebouw , het hoofdgebouw waar je alle therapieen kreeg en een soort appart losstaand gebouwtje waar je school ondersteuning kreeg.

Ik kwam op de gesloten afdeling en verbleef daar in eerste instantie 3 weken. Ik kwam binnen en we kwamen in een kleine gang, daar kon je vooral je jas op hangen, echt groot was het dus niet. Als je verder liep had je een hele lange gang met allemaal kamers aan beide kanten. En in 1 van die kamers zou ik gaan verblijven. Oh wat vond ik dit eng, allemaal jongeren veel jonger dan ik en dan ook nog allemaal begeleiders die ik niet kende. Ik werd er verlegen van. links van de gang bevond zich de eet en woonkamer.

Ik zwaaide mijn ouders niet veel later uit en bleef achter op een plek die ik niet kende. Ik was erg gevoelig voor heimwee dus ik was benieuwd hoe deze ”logeerplek” me zou bevallen. Maar ik merkte al gauw dat ik erg moest wennen, ik trok me terug naar mijn kamer en daar bleef ik. Daar bleef ik heel lang. Ineen gedoken met mijn knuffel in mijn armen. Een knuffel gaf me veiligheid en bescherming op dat moment, zo voelde ik me niet alleen. Want in mijn ogen was mijn knuffelbeer nu het enige wat ik had. Ik huilde en huilde en ik begon te begrijpen dat ik niet weg kon. Ik kon geen kant op, het was net een gevangenis, maar dan voor jonge kinderen.

Iedereen wilde me graag leren kennen, dus de begeleiding probeerde me uit mijn kamer te halen. Na een paar pogingen lukte dit en liep ik angstig met ze mee naar de woonkamer, waar de andere kinderen geduldig zaten te wachten. Een paar van hun namen kan ik me nog goed herinneren. Ook was er een jongen die er alleen overdags was. Hij had wel vrijheden maar verbleef enkel overdags tussen bepaalde tijden. Dit concept noemde ze ”stoel op recept”. Ik vond dat maar een rare benaming, maar trok me er verder niet veel van aan.

De dagen tikte voort en langzaam aan begon ik wat te wennen. Ik miste mijn ouders en voelde me nog steeds erg depressief, maar ik begon mijn draai te vinden. Voordat ik hier opgenomen werd had ik de diagnose Autisme en Dysthyme stoornis gekregen(depressie) . Met regelmaat trok ik me alsnog terug op mijn kamer waar ik dan bleef huilen, want overprikkeld raken kon ik nog steeds.

Maar ik had ook zeker leuke momenten, op een gegeven moment kon je steeds meer vrijheden krijgen waardoor ik op ten duur ook mee kon naar de duinen of mee kon boodschappen doen. Ik begon een klik te krijgen met een aantal medegenootjes die ook in de kliniek zaten en we maakte lol. Tja we moesten er toch wat van maken in zo’n sombere tijd.

Toen ik op een gegeven moment weer terug thuis was, ben ik daarna nog 2x opgenomen geweest bij de gesloten afdeling. Waarvan 1x tijdens oud en nieuw. Ik moest leren met het openbaar vervoer te gaan reizen zodat ik naar de open afdeling kon en dan zelf in het weekend naar huis kon reizen. Want in het weekend was het de bedoeling dat je thuis ging oefenen met dat wat je geleerd had op de open afdeling. En dat was voor mij een stap die eigenlijk heel groot was, want ik durfde echt niet met de trein. Maar met veel oefenen lukte het toch.