Voorwoord

Het is je misschien al opgevallen dat het al een aantal maanden stil is geweest op mijn blog. Er zijn geen nieuwe blogs meer gekomen en er was een enorme stilte van mijn kant. Geen antwoord op reacties, de blogs totaal verwaarloost. Je herkent het misschien wel, soms heb je gewoon van die momenten waarvan je denkt. “FUCK MY LIFE”! Alles is op zo’n moment gewoon klote. Niet dat er de afgelopen maanden niks was om over te schrijven, maar ik kon me er gewoon niet toe zetten. Maar ondanks deze rot periode, merk ik dat schrijven me juist hielp. Ik wilde geen blogs meer schrijven omdat ik jullie als kijkers niet alleen maar wilde beladen met negativiteit. Ik wilde niet alleen maar shit en ellende delen. En ik wist eigenlijk ook niet zo goed wat ik er mee zou berijken, maar inmiddels heb ik daarover na kunnen denken. Ondanks dat het mij misschien niet zo veel zou opleveren, zou het anderen misschien wel iets op kunnen leveren. Al is het alleen maar een stuk herkenning. Al is het maar de steun die je eruit haalt, of misschien haal je er tips uit, uit de dingen die ik geprobeerd heb, maar die bij mij niet werkte. Het kan allemaal. Dus na lang na denken, ga ik het weer proberen op te pakken. Wellicht dat het dus niet allemaal positief zal zijn. Maarja dit is natuurlijk mijn blog, mijn verhaal en iedereen kan zelf kiezen of ze het willen lezen of niet. En wellicht helpt het mij ook doordat ik weer iets van mij af aan het schrijven ben.

Wat is er gebeurd en waarom voel ik me zo?

Tja er is een hoop gebeurd, maanden lang zijn er verstreken. Eerlijk gezegd weet ik niet eens hoeveel. Mijn laatste blog ging geloof ik over een training van Mika mijn hulphond. Met hem gaat het heel goed. Hij is enorm gegroeid en inmiddels alweer 9 maanden oud. Lekker in de pubertijd. De trainingen gaan ook goed, hoewel ik merk dat ik best onzeker ben en op een of andere manier ergens soms het overzicht kwijt raak. Mika betekend veel voor me. We hebben nog in de winkel getraind, we hebben gepicknickt, met frisbees gespeeld en nog veel meer. Ik merk steeds meer dat de band tussen ons sterker word en dat Mika zich steeds meer naar mij toe trekt. Hij kan mij op commando ook een kusje geven nu en het is echt mijn grote vriend. Toch heb ik soms dat als ik slecht in mijn vel zit dat ik vind dat ik het niet waard ben om voor Mika te zorgen, ik vind dan dat Mika beter verdiend en haal soms gekke gedachtes in mijn hoofd. Zoals ik al zei, ik ben soms erg onzeker. Maar ergens weet ik wel dat Mika en ik een perfect team vormen en dat ik en hij gewoon nog veel moeten leren en dat je dat gewoon niet in een paar weken en maanden weet. Verder is Mika nu gecastreerd en heeft hij nog een onverwachtse operatie gehad, gelukkig ging dat helemaal goed en gaat alles goed met hem.

En ik ben verhuist. Ik weet niet of ik had verteld in mijn blogs dat ik ging verhuizen, maar ik weet vrij zeker dat ik wel verteld heb dat ik zo gepest werd. Daar is nu gelukkig een einde aan gekomen, doordat ik ben verhuist naar een andere woning bij nog wel dezelfde instantie waar ik woon. Toch heeft het bij mij wel veel schade opgeleverd. Ik beleef sommige situaties steeds opnieuw, heb er nachtmerries over en kan ineens een paniekaanval krijgen. Niet fijn al zeg ik het zelf. Maar op de nieuwe woning is meer rust. Iedereen gaat zijn eigen gang gelukkig en dat is prettig. Toch merk ik dat nadat ik verhuist ben ik een soort van ingestort ben. Alsof alle energie uit me gezogen werd. Het creatieve had ik al een beetje laten liggen, maar het was nu zelfs zover dat ik niet meer de energie had om mijn bed uit te komen, naar dagbesteding te gaan. Continu moe enzo, maar ik heb me laten bloedprikken toen om te kijken of ik vitamine D tekort had of iets, maar alles was goed. Ik denk dat ik gewoon te lang mezelf sterk heb gehouden. Vergeet niet dat ik mezelf vanaf januari al uit de opnames houd, omdat ik weet dat ze me daar niet kunnen helpen en omdat ik weet dat het mij dus ook niet helpt. Ongeacht dat er echt wel momenten waren dat het echt wel nodig was. Ik merk dat mijn hoofd vooral is gaan overlopen. Ik schreef veel, maar het is erg onrustig in mijn omgeving. Mijn structuur valt regelmatig weg en me op dat moment binden aan een nieuwe structuur vind ik erg lastig. Ik heb daar altijd veel moeite mee. Nou is het ook vakantie periode, dus veel begeleiders gaan met vakantie en dat merk je echt terug.

Door alle onrust en alles wat er in mijn hoofd speelt en het feit dat mijn eigen behandelaar een maand weg was en ik een vervangende behandelaar had waar ik eigenlijk niet heel erg goed mee kon praten. Was ik nu al 2 maanden tot het punt gekomen dat ik dagen heb gehad dat ik tot laat in de ochtend in bed ben blijven liggen, omdat ik zo depressief was. Het is lastig bij mij want 9 van de 10x zal je mij zien lachen, grapjes maken en vrolijk zijn, terwijl ik me vaak daarachter rot voel, depressief en van allerlei gedachtes heb. Het is voor andere mensen lastig om mij serieus te nemen op die momenten dat ik lach, maar dat ik zeg dat ik me rot voel. En dat werkt voor mij helaas ook frustrerend. Ik leer mezelf nog steeds kennen en ik ben er nog lang niet. En op het moment merk ik gewoon dat ik , maar ook de begeleiding best wel vast lopen in de hulp die ik zou moeten krijgen. En dat maakt mij dan weer wanhopig en radeloos. Want hoeveel instanties heb ik wel al niet gezien. En ik zal heus niet de enige zijn die er steeds weer tegen aan botst, dat ze er eigenlijk alleen voor staan en dat ze erachter komen dat ze het eigenlijk allemaal zelf moeten oplossen, omdat niemand eigenlijk het antwoord voor je heeft. Je zou het zo graag willen en het enige wat je op zo’n rot moment wil is eigenlijk gehoord worden en troost krijgen, meer niet, soms is dat al genoeg. Maarja er zitten altijd weer regeltjes aan verbonden in de zorg. Je voelt je gewoon heel erg alleen, ook al ben je dat niet en heb je zoveel mensen om je heen. Diep van binnen voel je je alleen. Van buiten ben je dan die vrolijke jonge dame, maar van binnen is het 1 grote zwarte leegte waar je in verdrinkt.

Klinkt heftig misschien. En ja dit betekend inderdaad dat het qua automutilatie ook niet erg goed gaat. Dit betekend dat ik regelmatig de slaapdienst nu nodig heb omdat ik het niet alleen af kan. Was er maar een manier hè om die emmer maar is leeg te gooien, al was het maar voor de helft. Maar het lijkt wel of die emmer standaard tot de rand gevuld is, net niet overloopt en dat er maar 1 druppel bij hoeft te komen en het dan als een waterval eroverheen stroomt, zonder dat de emmer eigenlijk leger raakt. Alsof het een oneindige emmer is. Het is frustrerend, want het is niet dat je niet wil. Het is niet dat je geen therapieën wil volgen, of geen medicatie wil proberen of heb geprobeerd. Of wat dan ook. Integendeel, ik doe er alles voor en probeer alles om mezelf hieruit te trekken. Maar ik merk gewoon dat mijn energie level nu op is. Dat ik geen zin heb om achter iedereen aan t e gaan, geen zin heb om naar dagbesteding te gaan of überhaupt afspraken na te gaan of mijn bed uit te komen. Geen zin meer heb om mijn gesprekken te doen, omdat ik merk dat het spuien nu toch weinig nut heeft. Maar ik weet ook dat doordat ik me niet lekker voel dat dat mijn koppigheid is die mee speelt. Dus ik negeer vaak die gevoelens en doe alles waar ik geen zin en energie voor heb. Helaas zorgt dat weer voor andere frustraties en een overload aan emoties en dat is ook niet helpend.

Een hoop gaande en mede door al deze gevoelens en de verhuizing en het feit dat ik dus geen internet had op mijn laptop enzo, was blogs schrijven ook erg moeilijk.

Voor nu:

Voor nu moet ik goed op mezelf en mijn grenzen letten. Proberen een structuur te vinden in de enorme chaos waar ik me in bevind en me vast te houden aan dingen. Zo probeer ik toch stukje bij beetje mijn creativiteit weer op te pakken door nieuwe projectjes te doen. Dus ik heb drie nieuwe projectjes die ik zo af en toe kan doen en dat zijn:

– mixed media schilderijen/tags maken

Dit is een van mijn mixed media projectjes, om precies te zijn de eerste die ik maakte. Ik maakte afgelopen week ook nog een andere, maar omdat die mee doet voor een wedstrijd kan ik hem nog niet delen.

– dan heb ik me aangemeld voor een cursus dot painting.

Dit is het bestippen van stenen, glazen,houten plankjes etc etc etc.

– en last but not least ben ik stenen gaan schilderen die ik ga verstoppen om andere mensen weer blij te maken. Deze 2 stenen heb ik nu geschilderd, de watermeloen moet ik alleen nog aflakken en de nieuwe stenen liggen alweer in de Gesso te drogen.

Stenen schilderen is een kliederwerk, maar is zeker leuk om te doen. Wellicht kan ik over deze drie dingen nog apart van elkaar een blog schrijven, dan kan ik jullie tips en trics geven en wie weet vind je het zelf ook wel leuk.

Bedankt voor het lezen van deze blog! En bedankt dat je na al deze maanden nog een trouwe volger/lezer bent. Ik zie jullie weer bij de volgende blog en vergeet deze zeker niet te delen en te volgen als je dat nog niet deed.

– Steffanie’s wereld.

En een poot van Mika