Een van de moeilijkste dingen die ik mee kan maken is voor mij toch wel het afscheid nemen van mensen of dieren waar ik om geef. Al vanaf ik me kan herinneren kan ik hier niet mee omgaan. Ik raak er enorm geëmotioneerd van en geen idee waarom. Is het een gemis van iets? Is het een stuk veiligheid wat verdwijnt? Voor mijn gevoel verdwijnen mensen altijd in mijn leven wanneer ik net een goede band met ze heb en enorm om ze geef. Voor mij is dit erg ingewikkeld omdat ik hier gewoon echt niet mee om kan gaan. Wanneer iemand afscheid neemt van me voelt het net alsof er messteken in mijn hart komen en we dood zijn voor elkaar. Sommigen zal je misschien weer zien, of ooit weer is horen, maar zoveel mensen hoor je nooit meer of kan je niet meer horen omdat ze echt overleden zijn. Het doet mijn hart zo’n pijn om afscheid van iemand te moeten nemen waar je zoveel om geeft. Je kan er gewoon niks aan doen.

De reden dat ik hier vandaag over schrijf heeft alles te maken met dat ik vorige week donderdag 28 februari 2019 afscheid moest nemen van mijn behandelaar. Ik heb mijn behandelaar 9 maanden gehad, wat op zich niet eens zo heel lang is eigenlijk, maar in die 9 maanden hebben we wel een hele goede band opgebouwd. Ze deed onwijs veel dingen voor me en leek me te begrijpen. Dan maakt een afscheid het alleen maar moeilijker.
Ik weet niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan. Er is een leegte ontstaan. Ik heb dit ooit 1x eerder gehad 4 jaar geleden met een behandelaar en daar ben ik nog steeds niet overheen helaas.

Hoe heb ik me de afgelopen week gevoeld?

De afgelopen week was erg moeilijk voor me. Ik heb veel last van spanning gehad en heb me erg depressief gevoeld. Ik voelde me heel erg alleen. Normaal gesproken als ik me ergens zo over voelde ging ik daarmee naar mijn behandelaar toe, want met haar kon ik praten. Echter was zei nu dit keer het onderwerp en leek ik er met niemand echt over te kunnen praten nu zij weg was. Dus ik heb het voornamelijk opgekropt afgelopen week. Tot de laatste dagen, ik kon het niet meer tegen houden. Tranen in overvloed. Ik heb inmiddels mijn 1e gesprek met mijn nieuwe behandelaar gehad, het was lastig, moeilijk en ik kan er nog niet aan wennen. Ik ben dus erg uit mijn doen. Ik ben huilerig, snel geïrriteerd. Ik wil eigenlijk alleen nog alleen zijn, ik wil niet dat mensen me zo zien. Ook al weet ik echt wel dat het er mag zijn. Ik vind het te moeilijk om erover te praten. Sommigen mensen zullen nu wel denken …hoe kan het dat je je zo erg hebt gehecht? Geen idee…..maar soms als iemand er voor me is, erg om me geeft en me helpt, dan begint diegene als vertrouwd te voelen, soms zo vertrouwd dat het als familie aanvoelt.
Ik sprak hier met de psychiater over, die zei me dat ik aan mijn behandelaar moest vragen of ik haar af en toe nog mocht mailen om te vragen hoe het haar in de toekomst vergaat, maar ik kon het niet en heb het uiteindelijk dus niet gedaan. Wat voor mij betekend dat ze nu voorgoed weg is en ik haar niet meer zal zien, spreken of horen en dat is een punt waar ik het moeilijk mee heb. Het zal lang duren voor ik hiermee om kan gaan en het beter los kan laten.

Hoe ga ik nu verder?

Ik ga verder zoals ik elke dag zou doen. Ik volg gewoon mijn dagbesteding, ga naar mijn afspraken met mijn nieuwe behandelaar. Ga naar bed, sta op, doe her en der wat gesprekken en dingen voor vrije tijd. De tijd zal het moeten leren. voor nu is dit mijn manier om er het beste mee om te gaan, gewoon doorgaan zodat ik er maar niet aan hoef te denken. Ik hoop dat ik het op een gegeven moment makkelijker los kan laten en het een plekje kan geven. Het komt vast goed, voor nu zit ik alleen even heel slecht in mijn vel en dat heb ik moeilijk onder controle. Dit zijn momenten dat ik namelijk dan een soort strijd voer met mezelf.

Iedereen bedankt voor het lezen. Soms moet ik ook wat mindere dingen kwijt en dit was er een van. Mijn volgende blog zal snel volgen en zal gaan over de training die ik vandaag met Mika gehad heb.